Hier het verslag van ronde 10 van de interne competitie. Er waren acht partijen met drie overwinningen voor wit, twee voor zwart en drie remises.
Nadat de laatste partij van de avond gespeeld was, namelijk die van Dick en mij even voor 23:00, vroeg Peter me hoe lang ik het uitvoerig verslag doen van de partijen in een ronde nog zou kunnen volhouden. Ik antwoordde hem dat ik gewoon de beelden die ik nog voor ogen had samenvatte en dat me dat niet al te veel moeite kostte. Nou, daar moet ik dus op terugkomen. Van deze ronde weet ik namelijk zoveel niet meer. Wel weet ik nog dat Sam en Rick een soort van Siciliaan draak op het bord toverden, dat de partijen van Peter en Kees en van Eric en Maarten behoorlijk gelijk opgaand waren, dat Fred duidelijk beter stond tegen Jan (L), dat Hadi met zwart tegen Richard de Londen opstelling weer had ingenomen en dat Ron na de opening groot voordeel tegen André had.
Het meeste weet ik echter nog van de partij tussen Mick en Roy die het eerste klaar waren en kennelijk al aan het oefenen waren voor het komende snelschaaktoernooi. In een tactisch zeer geladen stelling waarbij onder meer beide dames instonden en Roy op winst stond, speelden ze beiden alsof hun leven er van af hing alhoewel er nog voldoende tijd op de klokken stond. Doordat ze onvoldoende tijd namen volgde natuurlijk fout op fout. Eerst nam Roy het verkeerde stuk waarna Mick de weg naar remise verzuimde en een wanhopige tegenaanval begon. Ik kon het toen niet nalaten er iets van te vinden. Uiteindelijk won Roy met een schaakje meteen zijn dame uit de gevarenzone halend.
Daarna maakten Peter en Kees remise, zo ook Eric en Maarten. Fred won van Jan (L), Sam bedwong zowaar Rick en Ron had zich door André laten ringeloren. Het duel tussen Richard en Hadi kende een spectaculair slot. Richard offerde een paard, bedoeld of onbedoeld is de vraag (!?), waar hij een aantal verbonden vrijpionnen voor terugkreeg. Richard won tenslotte mede omdat Hadi begon te knoeien zo vernam ik later.
Dan nog mijn partij tegen Dick. We speelden een mij onbekende variant van de Siciliaanse draak. De stelling werd zeer complex en kostte ons zeeën van tijd. Er kwam een toreneindspel op het bord dat redelijk in evenwicht leek. Na zijn zevenentwintigste zet bood Dick daarom remise aan dat ik afsloeg omdat ik nog een valletje op het oog had. Op de volgende zet zag ik echter dat het slechts een illusie was en was ik door het tempoverlies enigszins in het nadeel gekomen. Dick kreeg het initiatief maar ik wist de balans in evenwicht te houden. In de tijdnoodfase maakte ik nog een verliezende fout maar ook Dick overzag de mogelijkheid waardoor het tenslotte remise werd.
Tot volgende week,
Simon