Hier het verslag van de dertiende ronde van de interne competitie die afgelopen dinsdag gespeeld werd. Het was de zevende ronde met zeven partijen waarvan er twee eindigden in een overwinning voor wit, twee voor zwart en de overige eindigden in een remise.
Voor hun tweede ontmoeting moest Richard met de witte stukken tegen Ron spelen. Maar Ron was het daar niet mee eens. Aan de hand van zijn annotaties, toch wel handig hè Ron, liet hij zien dat Richard in hun eerste ontmoeting ook al de witte stukken had aangevoerd. Hun kleuren dus maar gauw verwisseld en tegelijk ontspon er zich een kleine discussie over de manier waarop het JBF programma de partijen indeelt waarbij ook Johan zich liet horen. Toen ik echter gisteren de uitslagen registreerde kwam ik er achter dat Richard in hun eerste partij in de vijfde ronde met zwart had moeten spelen. Ze hadden dus toen zelf de kleuren verwisseld zonder het op het wedstrijdformulier te vermelden. Aan het programma lag het dus niet.
Met Ron achter de witte stukken kwam er natuurlijk een Engelse partij op het bord. Maar toen ik na een zet of 10, 15 hun stelling aanschouwde, had ik de indruk dat ik naar een Spaanse partij met verwisselde kleuren stond te kijken. Het stond zo ongeveer gelijk en dat bleef het tot het einde. Remise derhalve.
Ik moest met zwart tegen Johan. Na 1 d4, c5; 2 d5, Pf6; 3 c4 kregen we een Benoni op het bord. Een opening die ik wel vaker speel maar die we in onze club verder weinig zien. Na mijn elfde zet gespeeld te hebben stopte ik de klok even omdat Johan koffie was gaan halen waarna ik weer een rondje langs de andere borden maakte. Toen ik bij ons bord terugkeerde zat Johan na te denken over zijn volgende zet. Ik bemerkte dat niet zijn maar mijn klok liep en reageerde daar behoorlijk ontstemd op. Dat liet Johan natuurlijk niet koud en hij kon het uiteindelijk niet meer opbrengen om verder te spelen. Hij wilde opgeven maar daar wilde ik weer niet van weten zodat ik remise voorstelde en de klok stopte. Daarna zijn we na de bar gegaan en hebben de kwestie uitgepraat. Mijn reactie was natuurlijk voorbarig en ondoordacht; ik had beter moeten weten. Na mijn elfde zet ben ik gewoon vergeten eerst mijn klok in te drukken.
Jos moest met wit opnemen tegen Wessel. Tegen de aanvalsdrang van Wessel bood hij aanvankelijk goed tegenstand maar hij moet iets over het hoofd hebben gezien want even later stond zijn dame zielig en alleen naast het bord. Hij speelde toch nog even door maar zonder enige compensatie is dat natuurlijk onbegonnen werk. Peter en Selwyn speelden een Hollandse pot. En wat er op een gegeven moment op het bord stond kwam me heel bekend voor. Met Pc3-b5 had Peter de aanval ingezet op pion c7 die tijdelijk ongedekt stond omdat Selwyn zijn dame naar e8 had verplaatst, een heel bekend patroon in het Hollands. Gewoonlijk pareert zwart de witte dreiging door Le7-d8 te spelen maar omdat hij de dreiging helemaal niet had gezien liet Selwyn deze zet achterwege. Het gevolg was dat hij zowel zijn pion als ook zijn toren op a8 verloor. Ook hij speelde door maar vanwege kansen op de koningsvleugel en het afgedwaalde paard op a8 was dat hier gerechtvaardigd. Maar Peter liet zich de buit niet meer ontnemen en kon uiteindelijk het punt bijschrijven. Tegen Fred speelde Joop met wit weer eens zijn favoriete opening: een soort van Larsen. Maar Fred had daar geen enkel probleem mee en dus eindigde hun partij al vrij snel in remise.
Eric nam het met de witte stukken op tegen Dick. Dit ging hem heel lang goed af maar op het ‘moment supreme’ van de partij greep hij weer eens mis. Daardoor wist Dick zijn dame te verschalken en was de partij ten einde.
Ook Willemijn en André maakten er een lange partij van. Tegen het einde stond er een eindspel op het bord waarbij beiden nog een dame, een toren en meerdere pionnen aan beiden zijden van het bord hadden. Willemijn had een pion minder en haar koning stond (te) goed verscholen op h1 achter haar pionnen waarbij de onderste rij niet geheel verdedigd was. Daar tegenover stond dat zij een dame-toren batterij op de open c-lijn had en André een gedeplaceerde toren op f6. Op mij oogde de stelling als ‘redelijk in evenwicht’ maar Willemijn had nog maar weinig tijd. Dit alles had André in de gaten en door snel te spelen voerde hij de druk maximaal op. Echter zoals vaker in dit soort situaties gebeurt gaat dan niet de verdediger maar de aanvaller in de fout. André maakte een fatale misrekening waardoor hij zijn toren verloor en meteen ook de partij. Knap stand gehouden Willemijn!
Simon